مردم بیش از هزار سال است که شاهد این رفتارها، به ویژه توسط شیعیان هستند و البته پس از انقلاب و تشییع پیکر شهداء، خود بیشتر در این صحنه‌ها حضور داشتند و یا دیده‌اند؛ اما پس از پخش کلیپی از ورود سردار شهید سلیمانی به دفتر کارش و بوسیدن و تبرک عکس شهدایی که در مسیر دفترش نصب شده بود، بیشتر به این فکر رفتند که مگر چه اثری دارد که آن شخصیت معظم، چنین می‌نموده است؟!
ابتدا دقت نماییم که چون این عالَم پوچ و عبث خلق نشده است، هیچ کاری در آن [اعم از خوب یا بد] بی‌تأثیر مثبت یا منفی نمی‌باشد و همین آثار است که در قیامت ظهور و تجلی می‌یابد. دانشمندان می‌گویند: «اگر مگسی در پکن بال بزند، در آتمسفر لندن تأثیر می‌گذارد». پس هیچ کاری بی‌اثر نیست.
اما، باید دقت نماییم که " کار روح و دل "، اثر خودش را دارد و کار فیزیکی " اعضا "، اثر خودش را دارد؛ اگر چه کار روح و دل نیز در این دنیا، به وسیله بدن و اعضا انجام می‌پذیرد. بنابراین حتی در نماز نیز آثار متفاوت می‌شود، دو رکعت نماز با اخلاص آدمی‌را معراج می‌برد و بهشت را بر او واجب می‌کند، متقابلاً دو رکعت نماز ریایی، انسان را به قعر جهنم می‌برد.
آثار دست کشیدن بر مُهر نمار، عکس، یا لباس شهداء و یا ضریح و کشیدن آن دست به صورت نیز بستگی به هدف، نیّت و دل دارد. می‌تواند آدمی‌را متصل و متبرک نماید و می‌تواند یک کار فیزیکی، یا عادتی باشد و یا یک کار ریایی و ... باشد و حتی اثر منفی نیز بگذارد.
خاطره:
خدمت عارف بالله، حضرت آیت الله بهاء الدینی رحمت الله علیه رسیدم. پس از نماز و منبری کوتاه، حضار برای دست بوسی و تبرک صف کشیدند و من نیز به این صف پیوستم. اما با خودم فکر می‌کردم که آیا درست است یا خیر؟ آیا فایده‌ای دارد یا خیر؟
نوبت به من که رسید، ایشان که اذهان را می‌خواندند، دست مرا در دستانشان نگه داشتند و آرام به بنده گفتند: « اینها فایده‌ای ندارد آقا » سپس با دست خود اشاره‌ای به سینه (قلب) کردند و فرمودند: « اینجا باید درست شود »! و من پاسخم را گرفتم.
بنابراین، هر اتصالی آثار خودش را دارد، اتصال به حق باشد و یا به باطل، منتهی آثار بستگی به هدف، نیت و دل دارد. ممکن است کسی در حال عبور از خیابان، به واسطه بمباران دشمن کشته شود، معلوم نیست که حتماً "شهید" نیز محسوب شود، اصلاً ممکن است که خودش دشمن یا ستون پنجم و یا منافق بوده باشد. اما کسی که هدفش جهاد در راه خدا، شهادت و لقاء الله است، حتی اگر در بسترش آرام بمیرد نیز " شهید " محسوب می‌گردد.
بنابراین، اگر کسی از روی اعتقاد، به مُهری که روی آن برای خدا سجده شده است -به ویژه اگر تربت کربلا باشد- دست بکشد و آن را به صورت بمالد، و یا روی ضریح، و یا عکس شهید دست بکشد و آن را روی سینه و صورت بمالد، حتماً و قطعاً متبرک می‌شود و قربش بیشتر و اتصالش محکم‌تر می‌شود؛ و چه بسا آثار شدیدتر فیزیکی نیز ببیند، مانند شفای بیماری. اما کسی که مبتنی بر هیجان احساسی و لحظه‌ای این کار را می‌کند، آثار مقطعی و زودگذر و لحظه‌ای نصیبش می‌شود؛ و کسی که برای ریا و مردم فریبی چنین کند، حتماً با آثار نامطلوب این کارش مواجه خواهد شد؛ و حال آن که ظاهر کارش با دیگران فرقی ندارد.
چرا چنین می‌کنیم؟
یک روحانی اهل سنت خارجی، به ایران آمده بود و گفت مرا به زیارت حرم فرزند رسول خدا، حضرت رضا علیه السلام ببرید. با همین نیت، چه زیارت دلچسب و حیرت‌آوری داشت، اما بوسیدن درب و دیوار و ضریح توسط زوار، برایش غیر قابل قبول بود و پرسید: «شما چرا چنین می‌کنید»؟
به او گفتم: چون اهل علم و معرفت هستی، یک پاسخ ریشه‌ای به تو می‌دهم و ادامه دادم: «به قول حُکما و عرفا: عشق به ذات، عشق به آثار ذات را به همراه دارد». به فکر رفت و احساس کردم که باید توضیح دهم.
گفتم: «اگر شما مادر خود را دوست داشته باشید و در مکان دوری باشید، چه بسا اگر نامه یا عکسی از او به شما برسد، آن را ببوسید و بر چشمان خود نیز بمالید» گفت: بله چنین است.
گفتم: «ما شیعیان، گچ، آهن و پارچه بوس نیستیم، بلکه چون امام را دوست داریم، هر چه متعلق و منسوب به او باشد را نیز دوست می‌داریم؛ از زائرانش و خاک پای آنان گرفته، تا کبوتران حرم، یا ضریح یا درب و دیوار حرم‌شان»؛ اتصال فیزیکی ما به ضریح، عکس شهید و ...، نماد و ظهور اتصال قلبی ماست».
باور بفرمایید که گویی پرده برایش کنار رفت، قفل قلبش باز شد، رمز کار را فهمید و بسیار عاشقانه به ضریح نزدیک شد، چنگ زد و با اشک زیارت نمود. و البته آن مرحوم، سپس به تشیع مشرف شد.
پس آثار کارهای فیزیکی، به هدف، نیّت و قلب بستگی دارد.
مشارکت و هم‌افزایی (پرسش و نشانی لینک پاسخ، جهت ارسال به دوستان در فضای مجازی)
پرسش:
آیا دست کشیدن بر مُهر، عکس یا لباس شهید و نیز ضریح امامان علیهم السلام، و مالیدن آن دست به صورت خود، اثری دارد؟ چرا چنین می‌کنیم؟